Thursday, May 25, 2017

Orea Peizajo

da Osamu Dazai


   Briloza e verda querko-arboro sur la plajo, bela oreakateno ligita cirkum ol   – Pushkin –

   Me ne esis persono di tre bona konduto dum mea puereso. Nam me tormentis le servistino. Me tre odiis indolenteso, me do trublis aparte indolenta servistino.
  Okei esis tala indolenta servistino. Se on imperus elu sensheligar pomi, dum tala agado, el kelkafoye pauzus. Se on nemediate ne konsilus el, longatempe lu durus haltar, vidante hike ed ibe, kun la pomo en unu manuo e la kultelo en altra manuo. Irgu qua vidas el forsan penus ke el havus inferiora povo pri kompreno. Me maxim ofte trovis ke el stupide stacis en la koqueyo sen facar ulo. Malgre ne esar adolto, me bitre iracis e reprimandis el, dicante "He! Okey! la jorno es kurta!" quale grand-eva homo, nam me havis kelka nekontenteso ad el. Nuntempe, kande pensas pri to, me sentas ke mea totakorpo tremeskas quaze koldeskinte pro la vorti quin me kustume uzabis ad el.
   Cetere, uldie me vokis e transdonis ad el mea imajolibro qua esas plena de multega  imprimuri, imaji qui esis  paradanta soldati : soldati kavalkanta, soldati portanta banero per la manui, soldati havanta fusilo sur la dorso, e. c.
   Me igis elu ektranchar le imajo per cizo. Nehabila Okei apene povis ektranchar triadek imprimuri, sidante de jornesko til vespero sen dejuno. Or el resekis duima labiobarbo di generalo e rekortis la manuo di soldato havanta fusilo, talamaniere ke ol similesis pedo di urso.    Me reprimandis el pri omna kulpo.
  Esas somero ed el multe sudorifis pro to. La imprimuri di soldati, quin el resekis, humidesis per sudoro di elua manui. Quik kande me vidis to, me krevis pro iraco e pedfrapis elu. Lore Okei laute ploreskis tenante la dextra vango per sua mano, quankam me kredis ke me reale pedofrapis elu sur la shultro, e plorante lu decis, «Mem mea genitori nultempe pedfrapis me sur la vizajo til nun. Perpetue me memoros lo.» Elua parolo esis plena de jemo. Certe to donis tre mala sento a me.
  Nam to esis quaze elua fato, me igis elua vivo esar tre doloroza, pos to. Mem nuntempe me esas kelke tala. Me ne povas tolerar tala stupido.

   Yel lasta yaro, me forjetesis, nome desagnoskesis da mea familio. Me tribulesis dum la nokto. Vagante de pordo a pordo, plene de lakrimo, me pasar la novavivo omnadie. Lore me jus peneskis ke me povus ganar omnadia pekunio per skribado, ma balde me nauzeis e maladeskis.
   Danko pro kelka amiki, me povis pruntar casomere dometo, qua stacis proxim la plajo apud la urbeto Funabashi, Chiba-regiono e ulamaniere me ipsa koquis por sparar. Kombatante a noktala sudoro qua sempre omnanokte humidigis mea noktovesto, malgre to me mustis laborar. Omnamatine me kutime manjis nur un mikra botelo de kolda lakto, qua partikulare donis sento de agiva feliceso. Me sufris pro severa kapodoloro e exhaustesis; mem floranta Rozlauro en la angulo di la korto donis a me nur tala sento ke fairo krevas aden flamo.
   Lore policisto patroliis e venis a mea dometo por enumerar registro pri familio. Ilu esis magra e basa-statura viro  evanta cirkum 40 yari. komparante  mea nomo en la matrikulo detale e plurafoye kun mea vizajo barboza quale estublo, il dicis,«Ho, ka vu ne esas la sioro di ...?» Ilua parolo havis forta acento di mea naskoloko. Lore, «Yes», senscie respondis «E vu?»
   La policisto, plena de rideto en sua magraboko, respondis a me,«Ho! certe! Forsan vu oblivius me, ma me esis charioto-duktisto en K, preske ante duadek yari.»
   K esis la nomo di mea naskoloko.
«Quale vu komprenas, me faliis en ca socio», me respondis ad il sen rideto.
«Nula problemo», respondis la policisto kun agreabla rideto e dicis, «Se vu skribos noveli o romani, sendube vu sucesos en ca mondo.»
   Me donis bitra rideto.
«Nu», la policisto dicis nelaute,«Okei tre ofte parolas pri vu.»
«Okei?» me ne povis komprenar cainstante.
«Okei, elua nomo! Vu forsan oblivius. Elu esis servistino ye vua hemo---»
   Me rimemoris. Ho ve! Me senvole jemis. Sidante ibe an la enireyo en blotanta situeso kun la genui flexita, mia kapo pendis adflanke, ed omna kruela trakti, quin me facabis al indolenta servistino ante dudek yari, flotaceskis aden mea memoro, klare.  Me preske ne povis subisar ito.

«Kad elu esas felica?» Tala senshama questiono stoteris ek mea boko, subite levante la kapo. Me memoras ke cetre komplezachema rideto qaule kriminanto akuzita eventis sur mea labii.
«Yes,ulamaniere», la policisto agreable respondis sen scio, vishante la sudoro di sua fronto per nazotuko, e dicis, «se to opozus vua deziro, ankorefoye me volas akompanar mea spozino pro expresar nia gratitudo a vu.»
Me astonate saltis. No! No! me bezonor to, me refuzis to desagreable. Me hava ne-expresebla sento de humiligo e mea korpo esis tremante pro sufro.
   Tamen la policisto esis gaya.
«Mea filii; la seniora filiulo, bone, laboras en ca fervoyo-staciono. Ecepte la filiulo, un puerulo trovesis e un puerino, cetere altra puerino qua evis ok yari e eniris primara lernejo cajare. Bone to alejis mea mento. Okei anke penegis. Me ne konocas quale dicar, certe esis diferanta ulo en elua aprocho.el lernis menajo ek altagrada familio qaule la vua.» Redeskarente kelke, ilu ridete duras, «To esas tote pro vua graco. Okei ofte parolas pri vu. En  sucedanta festo, me certe akompanos mea spozino tale ke el expresos sua gratitudo a vu.» subite la policisto divenis serioza e dicis,«Nu, pardonez a me! adio e sorgez.»

   Tri dii pasis; me plu suciis pekunio tam mea laboro. Me ne povas subisar ke me klozis me en la dometo dum la tota tempo; me do decidis ekirar. Kande me apertis la pordo pro ekirar vers la plajo tenante bambuo-bastono en mia manuo, me trovis tri homi; genitori qui vestizis "Yukata(1)" e puerino en reda  westalavesto, stacante en rango tam  bele tam en pikturo.
   Li esis la familio di Okei.
Me kriis laute e per iracoza voco tale stranje ke me ipsa nultempe expektabis.
«Ka vi venas? Cadie me jus ekiris pro ula laboro. Me regretas, ma bonavole venez en altra dio.»
   Okei divenis milda mez-eva dom-mastrino.
La puerino ok-eva similesis Okei kande elu esabis servistino. Lu regardadis me per stulta e nepreciza okuli.
   Ante Okei povis mem paroli unu vorto, me forkuris kun grava kordio, a la plajo.
Incizante per mea bambuo-bastono la sovaje kreskanta herbi sur la plajo, e frapante mia omna pedo-traci sur la sulo, me transiris la bordo de la maro ed iris rekete a la bazaro ne turnante mem ankorfoye.
   Quon me ya facis en la bazaro?
Lore me regardas la afishi fixigita an urfaco di la mikra teatro, e observante estaleyo di vestal butiki,  e tale pluse.
Kande me kliktigis mea lango sur la denti, me povis audar susuri de ula angulo di mea kordio, oli dicis, «tu perdis,tu perdis.»
No, ne suficas.
Pos ke me sukusabis mea tota korpo impetuoze, me pedireskis. La pedirado duris dum cirkum tridek minuti e pose me rivenis a mea dometo.

   Kande me atingis la plajo, me haltis dum kelka tempo. Spektez tala pacoza peizajo! Okei, elua spozulo e lia filio joyis e ridis, jetante stoni aden la maro. Lia voco povis audesar an la loko ube me stacis.
   «Sendubite,» la policisto pos vigoroza jetar la stoni, dicis, «Ilu esas tre inteligenta, ka ne? Lu divenos magna persono tre balde.»
   «Kompreneble, kompreneble» elua voco esis fiera e joyala, e to atingis me.«Il diferis de altra homi depos sua puereso. Il sempre traktis mem inferiora homi kun benigneso e bonvolo.»

   Me ploris stacante ibe. La sento de intensa eciteso tote fuzesis da mea lakrimo e to igis me esar fortunoza.
   Me perdis. To esas bona. Me devis aceptar lo. Lia vinko cintilifos sur mea morgo.



Osamu Dazai(1909–1948) esas un de precipua rakontisti en 20ma yarcento-Japonia.
(1) Yukata esas un sorto di Japoniala vasti, kazuala kimono.



No comments:

Post a Comment